Feliz Pascua!

Dames en heren, jongens en meisjes,

Uw correspondente uit Valencia meldt zich bij deze; HOLA! Que tal?!

O ja, voor ik het vergeet; de verhaaltjes (nou ja, verhalen beter gezegd) komen voortaan weer op zondag. Niet dat er dadelijk weer een aantal mensen slapeloze nachten beleven omdat er geen verhaal verschijnt … ;-)

Zo, weer anderhalve week voorbij gevlogen. En wat een anderhalve week!! Ik begin gewoon waar mijn vorige reisverslag is geëindigd; dat ik mijn mama en tante zou gaan zien.

Want ja, EIN-DE-LIJK; na 8 weken kon ik mijn mama en tante weer knuffelen en ik had enorm veel zin om ze alles te laten zien. Van m’n kleine troetelchinees tot de Ciudad de las Artes tot de tapastenten; ik had een heel plan de campagne in mijn hoofd hoe ik alles wilde gaan doen en vreesde voor te weinig tijd. MAAR, first things first; het ophalen op de luchthaven.

Nu is het zo dat Valencia gelukkig niet zo’n groot vliegveld heeft waardoor ik al snel de aankomsthal had gevonden. Volledig tegen de ‘regels’ van de Spaanse cultuur in landden mama en tante Monica zowaar Z-E-S-T-I-E-N hele minuten te VROEG (was vást geen Spaanse piloot…)! Gelukkig te vroeg dan te laat geland, want om in je eentje te wachten is best saai. De aankomsthal had twee uitgangen en ik besloot aan de linkerkant te gaan wachten. U raadt het al wel; de gezuster wilden er via de réchterkant uit. Ik heb op m’n allerhardst ‘MAMA’ geroepen, wat erin resulteerde dat mama met 120 km/u rechtsommekeer maakte en daarbij bijna de linkervoet van tante Monica amputeerde met haar, overigens gloednieuwe, allermooiste, reiskoffer. BIENVENIDO A VALENCIA! OP NAAR HET HOTEL! Het hotel bevond zich op loopafstand van de Ciudad de las Artes en van het centrum; prima! Na een korte plaspauze en een tassen-afgooi-sessie zijn we richting het centrum gelopen om een hapje te eten. Gelukkig hadden we 10 minuten van tevoren ingecheckt, want toen we weer in de aankomsthal van het hotel kwamen stond deze vol, STAMPESVOL, met Chinezen!

Wat doe je tijdens je eerste avond in Valencia, in Spanje? Juist .. dan ga je ITALIAANS eten… DUS! Aangezien het donderdagavond laat op de avond was, was er helaas al wel veel dicht en móesten we wel Italiaans eten. Ach, het was lekker en na het eten zijn we nog even terug naar het hotel gegaan. Ik moest immers de volgende dag stage lopen, maar aangezien mama nog ‘wat spulletjes’ had meegenomen vanuit Nederland wilde ik deze nog even ophalen zodat ik de volgende dag niet meer hoefde te slepen met die tas. Ja, TAS, want op VIER(!!!) tassen had ik niet gerekend. Van pindakaas tot sandwichspread tot stroopwafels tot drop tot m’n spijkerblouse en mijn sportoutfit; álles was meegenomen, LIEF! De taxichauffeur voor het hotel ging ook bijna door z’n rug door de tassen, dus er zat écht veel in. Die man vroeg ook nog of hij me naar de luchthaven moest brengen; no senor, ik WOON hier. Dat moest ik ‘m toch nog even uitleggen .. ;-)

De volgende dag, vrijdag dus, kwamen mama en tante Monica gezellig een kijkje nemen op Hispania, mijn stageplek. Oja ,voordat ik het vergeet; het gaat daar ook nog steeds prima. Je zou bijna vergeten dat ik hier ben om daar stage te lopen haha! Het wordt elke dag nóg leuker, ik leer elke dag nog steeds nieuwe dingen, nieuwe Spaanse woorden (vooral scheldwoorden .. :-)) en iedereen is nog steeds té lief. Tevens had ik nog een leuke binnenkomer vrijdag, want er lagen zowaar DRIE kaartjes voor me klaar! Bij deze nogmaals bedankt familie Duquesnoy en familie Boer, superlief van jullie!

Entonces, ik heb een kleine mini-rondleiding gegeven, want eigenlijk heb je alles zo gezien aangezien de school is gevestigd in een villa. Daarna zijn we het terras opgegaan. Want, JAWEL, het was VIJF-EN-TWINIG graden, strakblauw en gewoon heerlijk!! Het contrast met Nederland (zo’n graad of 20 tot 25 en GEEN SCHNEEUUWW!) zorgde voor een bigsmile op de gezichten van de dames! Nadat we ons drankje op hadden zijn we richting mijn appartement gegaan en daarna was het zover; SHOPPINGTIME! Over de Chinese winkeltjes, waar ik al zo vaak over heb geschreven, was geen woord gelogen; vooral mama is een fan vanaf nu! Een grote georganiseerde chaos en rommelen maarrrr!! Dat heb ik dus duidelijk van m’n moeder! ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij Lizarran, een bekende tapastent in Valencia met meerdere vestigingen. We hebben enorm in een deuk gelegen om de ober. Je moet erbij zijn geweest, maar het kwam erop neer dat hij ons niet begreep en andersom. Zo bestelde ik 3 salades en kregen we er eentje. Toen ik vroeg waarom dat zo was, kreeg ik het antwoord; tja, als je trek hebt kun je de salade in je eentje op. Als je minder trek hebt, kun je er met drieeën van eten. Dus, weer een heeeeerlijk Spaans antwoord. Uiteindelijk had onze grote vriend wel gelijk, want het was me toch een bak! Ons huiskonijn Jorge zou stikjaloers zijn geweest. Verder heb ik in een deuk gelegen om mijn liefste mama; een tonic is een TONICA in het Spaans, maar wél zoals mama het uitspreekt; zoals een SCHELDWOORD! ‘Krijg jij ff lekker de TONICA’ is dan ook een zin geweest die we veel hebben uitgesproken in de dagen daarna, met de daarbijbehorende lachkicks. Ook als mama afrekent, heerlijk. De mevrouw aan de kassa in Spaans; muchas gracias! Mama; oke, goedzo, merci! Doei! :-) HEERLIJK! Nadat ik mama en tante Monica bij het hotel had afgezet ben ik met de taxi naar huis gegaan. Op dat moment speelde het Spaanse voetbalelftal net een kwalificatiewedstrijd en het toeval wilde dat ik net 1 minuut in de taxi zat toen Spanje de 1-0 scoorde. De man op de radio ging helemaal LOS met z’n ‘GOOOOOOOOOOOOOOOOL’, wat overigens minutenlang aanhield. Ook de taxichauf ging compleet uit z’n plaat en ik voelde me bijna verplicht om ook een kleine polonaise te gaan doen op de bijrijdersstoel, ZO wat ging die man uit z’n plaat! Wel mooi, die mensen zijn echt voetbalfanaat en het gescheld en het geschreeuw en het feestvieren wat daarbij komt kijken; je moet ervan houden, maar ik vind het echt prachtig om te aanschouwen.

Zaterdag heb ik heerlijk ontbeten in het hotel bij mama en tante Monica. De keuze was reuze, want in tegenstelling tot de boterham met ham en kaas (als het er al is bij ons in het appartement) kon ik hier naar hartenlust kiezen uit geroosterde boterhammen tot broodjes tot pistoletjes tot worstjes tot aardappelen (serieus…) tot vers fruit tot danoontjes tot zoete dingen tot … noem maar op! Even lekker om zo’n uitgebreid ontbijt mee te pikken. Daarna zijn we naar het Ciudad de las Artes geweest, de enorme bouwwerken aan de rand van de stad en aan het einde van de Turia (of aan het begin, het is maar net welke kant je oploopt ;-)). Na een paar mooie, toeristische foto’s zijn we richting het Oceanográfico geweest. Dit is een enorm aquarium met verschillende ‘afdelingen’ om het zo maar even te zeggen. Je loopt onder een tunnel van water door en de walvissen en haaien zwemmen over je heen, heel erg indrukwekkend. Ook was er een mooie dolfijnenshow; wat een prachtige beesten! Verder hadden ze ook nog pinguins (Esther; ‘mam, zullen we er eentje meenemen?!’), tropische vogels en een hele lieve troetelwalvis, een Beluga. Sommigen andere toeristen die aanwezig waren dachten volgens mij dat ze een gastrol in een nieuwe film van Free Willy hadden, want wat ze aan het doen waren weet ik niet, maar in ieder geval dachten ze dat ze kunstjes met de Beluga konden doen vanachter glas. DUS! Nadat deze mensen wegwaren konden wij ook even lekker debiel doen voor het glas en ik moet eerlijk zeggen; JA, het leek alsof ‘ie je gewoon recht aankeek en zwaaiden, dus uiteindelijk stonden ook wij als complete gekken te zwaaien en waren we nét zo irritant als de mensen voor ons… :-). Na het bezoek aan het Oceanográfico zijn deze dolfijnentrainers

’s Avonds zijn we heerlijk gaan eten bij, jawel, alweer een Italiaans restaurant. Wel een hele goede, want hij stond immers in het boekje over Valencia. Het was nog wat vroeger op de avond wat ervoor zorgde dat het nog niet al te druk was. We waren precies op tijd, want een kwartier na ons zat bijna het gehele restaurant vol. We hadden niet gereserveerd maar kregen wel een tafel, maar volgens ons was dat niet helemaal de bedoeling; we kregen namelijk in NO-TIME ons eten en telkens zaten ze ons aan te kijken op een manier van ‘slik dat hele bord met PASTA nou maar snel in, want er moeten mensen zitten!’ Na een overheerlijk toetje (Tiramisu waar je U tegen zegt!) zijn we teruggegaan naar het hotel, want na een overvolle dag waren we compleet GAAR! Ook mijn voeten waren gaar, want het stuk van het restaurant naar het hotel heb ik op mijn blote voeten gelopen… Nieuwe schoenen in combinatie met veel lopen, altijd fijn! Ik had wel veel bekijks op mijn blote voeten, zo veel zelfs dat een meisje volgens mij bijna in shock verkeerde; ze bleef maar staren wat mij natuurlijk weer een enorme lachkick bezorgde en er vervolgens voor zorgde dat het meisje nóg banger van me werd. Tja, die rare mevrouw op blote voeten door Valencia ook hè! Gelukkig was het maar een klein stukje. Die nacht heb ik in het hotel geslapen; WAT EEN HEEEEEERLIJK BED! In mijn eigen appartement kan ik nog beter op de grond gaan liggen qua hardheid van het bed en heb ik ook al bijna duizend keer op het punt gestaan mijn langwerpige, ontzettend, ontiegelijk *PIEP*-kussen over het balkon te smijten, dus dit was een welkome verrassing; een normaal bed, een normaal kussen en een douche met een NORMALE straal, lekker hoor!

Zondag zijn we naar het strand gegaan. Elke Spanjaard heeft het me al aangeraden; de beste paella eet je op het strand! Het was iets minder mooi weer dan de dagen daarvoor, maar met een temperatuur van 21 a 22 graden hoor je ons nog steeds niet klagen en lopen wij gewoon te shinen met onze zonnebrillen op het strand van Valencia, VAMOS! Het was enorm druk op het strand dus we zijn gelijk bij het eerste beste tentje gaan zitten wat we tegenkwamen. Na een heerlijke paella de Marisco en wederom een hemels stukje tiramisu zijn we nog even de boulevard opgelopen. Ik woon zelf in een Spaanse wijk waar je écht geen toeristen ziet, dus dit was voor mij ook even nieuw. Ik hoorde meer Duits en Engels dan ik in de voorafgaande 9 weken heb gehoord (ja, 9 weken alweer dames en heren!), maar het was wel leuk om ook deze kant Valencia te zien. Nadat mama en ik als twee toeristen op de foto zijn geweest met een prachtig groot zandkasteel kwam de volgende survival; we wilden zonnebrillen kopen. Nu is het zo dat er van die mannetjes rondlopen op het strand met van alles en nog wat, u kent het wel. De eerste de beste gozert was voor ONS! Als echte pro’s waren we aan het afdingen en uiteindelijk hadden we 4 echte neppe ‘Rey Berrie’s’ in de wacht gesleept! Daarna begon deze beste man van alles en nog wat over de liefde en over m’n Spaans tegen mij uit te kramen en duwde hij mij zijn telefoon in mijn handen. OK, vriend; dacht het toch ff van NIET! Nadat ik een random Spaans nummer had ingetypt hebben we onze weg vervolgd. Diegene die daarna door deze beste man is gebeld, weet ook vast niet wat hem/haar overkwam, haha!

Na een superweekend moest ik maandag weer gewoon aan de bak en zijn tante Monica en mama lekker met de toeristische bus geweest en hebben zij nog genoten van het weer, een terrasje en een lekkere lunch. ’s Avonds ben ik met hen gaan eten bij Tanto Monta, een tapastentje in mijn straat waar het elke dag stervens, maar dan ook echt stervensdruk is. Dat is ook niet zo gek, want ze hebben daar echt de allerlekkerste tapas die ik ooit heb gegeten (ja, ik ben een kenner ;-)).
Gelukkig waren we op tijd en konden we binnen zitten en hebben we naar hartenlust genoten van al het lekkers. Het toetje, ook al was het misschien tiramisu, pastte er écht niet meer bij!

Dinsdag was de laatste dag en na mijn stage en nadat we de koffers in mijn appartement hadden gezet, zijn we gaan lunchen bij mijn grote, Chinese vriend die bijna elke keer door z’n eigen pui heen springt als ik langsloop. Hij was érg blij met ons, want hij blééf maar dingen aanprijzen. Ook heb ik toen met tante Monica Agua de Valencia gedronken, want dit typische Valenciaanse drankje hoort natuurlijk wel bij een bezoek aan Valencia. Na een lekkere lunch met wederom Patatas Bravas (wat volgens mij favoriet is bij mama en tante Monica vanaf nu) hebben we nog een stukje over de Blasco Ibanez gelopen en zijn we daarna teruggegaan om de spullen op te halen. Het moment van het afscheid nemen tot het moment dat ze daadwerkelijk in de taxi stapten en wegreden was zo RAAR! Je bent 5 dagen lang weer met een stuk van ‘jezelf’ in je nieuwe leven en dan ineens is het alweer afgelopen. Al met al vond ik het super dat ze er waren. Vanuit de grond van mijn hart, nogmaals, de honderdste keer; bedankt dat jullie er waren; jullie zijn GEWELDIG!

Back to reality! Nou ja, back to reality, zo ‘back’ was het nou ook weer niet, want het is namelijk ook in Spanje ‘PASCUA’, oftewel PASEN! Dat betekende voor Esther woensdag om 13u al weer weekend. Goh, zo’n zwaar leven! Donderdag ben ik samen met wat huisgenootjes wat gaan drinken in de buurt en ben ik daarna met Arthur bij 3 verschillende barretjes beland, de ene nog slechter dan de ander. De eerste was de Big Ben, maar het zou verboden moeten worden zo’n graftent te vernoemen naar zoiets moois! De man achter de bar was chagrijnig en verkocht alleen maar mixdrankjes a 8 euro per stuk. AMIGO, ADIOS! De volgende tent was de karaokebar. Opzich heb ik me wel vermaakt daar, want de dronken vrouw die zo vals als wat aan het karoaken was dacht dat ze écht heel goed kon zingen. Ze zeggen wel is; leedvermaak is het beste vermaak; in dit geval ZEKER! Daarna zijn we nog even naar de befaamde chupitobar geweest. Aangezien we niet zoveel zin hadden om daar lang te blijven, hebben we meteen een shotje achterover getikt. Oke, die was nog best goed te doen en had zijn werking nog niet gedaan. Dus wat doe je dan?! JUIST! Dan bestel je het STERKSTE shotje van de tent. De barvrouw vroeg nog of we het zeker wisten… Daar begonnen mijn twijfels dus al. Nadat ze allerlei dingen door elkaar had gegoten en zelfs met een spuitflesje van een soort sambal aan kwam zetten, wíst ik dat het fout moest gaan. Klopt; het was niet te ZUIPEN maar holymoly, wat een EFFECT! Het zorgde er in ieder geval voor dat we na een half uur buiten stonden en in een parkje zaten met dronken Spanjaarden en daarna maar naar huis zijn gegaan! :-) Een shotje ‘muy fuerte’ hoeft voor mij in ieder geval voorlopig éven niet meer.

De dagen daarna ben ik serieus begonnen met mijn eerste stagetussenverslag. Dat mag onderhand ook wel, want je vergeet bijna dat ik hier zit voor mijn stage door alle festiviteiten en leuke dagen. Het is gelukkig niet zo erg moeilijk, maar hetgene waar ik me op verkeken heb is de vertaling van het Nederlands naar het Spaans. WAT EEN KARWEI!!!!! Gelukkig bestaat er Google Translate, maar sommige dingen die daaruit komen slaan ook echt nergens op. Maar; inmiddels wordt het verslag van alle kanten door Spaanse mensen nagekeken en op spelfouten gecontroleerd, dus dat komt allemaal wel goed.

Zaterdagavond, 22u, was het dan EINDELIJK zover; ik ging naar een wedstrijd van mijn nieuwe favorierte club LEVANTE UD. Levante is de tweede club van Valencia achter het grote Valencia CF en staat momenteel op de tiende plek in Spanje, een prima prestatie! Het stadion ligt zo’n 20 minuten met de tram van ons vandaan. We stapten de tram in en al snel hadden we in de gaten dat we in ieder geval in de goede tram zaten; iedereen had sjaals en petjes op van Levante, VAMOS! De tegenstander was Sevilla CF, dat opzich de betere papieren had voorafgaand. En die Spanjaarden gingen LOS! Hoooooo! Het gescheld, geschreeuw en alles in Nederland is er PEANUTS bij! Zij léven voor het voetbal. Toen de 1-0 in de 40ste minuut dan ook werd gescoord, weet ik zeker dat ze dit in heel Valencia hebben gehoord, mooi feestje! De wedstrijd eindigde uiteindelijk in 1-0, dus Esther gelukkig, Valencia gelukkig, Spanje gelukkig en ik weet zeker dat ik nog vaker terug ga. Mooi stadion waar 25.000 man in kan, goede zitplaatsen voor 15 euro en gewapend met mijn ‘I LOVE LEVANTE’ sjaal zal ik uiteindelijk terugkeren als een echte hooligan ;-).

En dan nu, zondag. Werken aan school, morgen nog een dagje vrij en dan dinsdag weer beginnen met mijn stage. Ook maar weer eventjes, want de week daarna is er volgens mij alwéér een feestdag in Spanje, hallelujah.

Oja, ons huiskonijn Jorge leeft nog steeds beste mensen. We zorgen goed voor hem, ondanks het feit dat hij enorm veel eet, enorm veel POEPT, overal POEPT en bijna de tv-kabel al heeft doorgebeten… :-)

Lieve mensen, mijn vingers doen er pijn van, al dat getyp de afgelopen dagen. Ik wens jullie allemaal hele fijne Paasdagen toe, eet niet teveel chocolade, geniet ervan en ‘bedankt voor die bloemen’!

Dikke kus uit Valencia, X!