De allerlaatste: AFSCHEIDSPEECH!
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
25 Juni 2013 | Spanje, Valencia
Dit moment heb ik zo lang verafschuwt. Dit moment wilde ik maar blijven uitstellen. Dit moment, deze datum, was een datum waarvan ik hoopte dat deze niet bestond. Dit reisverslag, de allerlaatste, was het reisverslag wat ik zó lang niet wilde typen.
Ja mensen, ik kom naar huis. Alles wat ik het afgelopen half jaar heb opgebouwd ga ik langzaam afsluiten. En weet je hoe dat voelt? Als ik er de woorden voor had zou ik ze nu opschrijven.
Begrijp me niet verkeerd: ja, ik heb jullie ook gemist. Maar begrijp me niet verkeerd part 2: een nieuw leven vaarwel zeggen...
Laat ik bij het begin beginnen. We schrijven september 2012, het moment waarop ik wist dat ik naar het buitenland wilde. Het buitenland, buiten Nederland, is behoorlijk groot als je begrijpt wat ik bedoel. Na mijn eerdere ervaring in het buitenland, dicht bij huis, wilde ik nu nét even wat verder, nét een andere ervaring en een nieuwe omgeving.
New York, London, Indonesië, Bali: allemaal bestemmingen die in sneltreinvaart zijn gepasseerd. Als je me een jaar geleden dan ook zou vertellen dat ik in Valencia, in Spanje, stage zou gaan lopen had ik je waarschijnlijk heel erg hard uitgelachen. Wat ben ik achteraf blij dat ik het wél heb gedaan.
Valencia. Het is zo’n bestemming waar je weleens over hebt gehoord, maar waar de meeste mensen nog niet zijn geweest. Ik zou het jullie in ieder geval allemaal aanraden, maar geheel objectief ben ik nu natuurlijk niet meer. Wat heb ik van alles genoten. Van de prachtige bezienswaardigheden, van het heerlijke eten, van het schitterende weer en van de Valencianen en Spanjaarden, want wat liggen die mensen mij zoveel beter dan de meeste Nederlanders (je niet aangevallen voelen, ik bedoel het in het algemeen!). Gastvrijheid, door het vuur gaan voor je familie en vrienden, oprecht geïnteresseerd zijn in anderen, je met alles helpen en ga zo nog maar even door.
Op vakantie gaan in Spanje en wonen in Spanje zijn twee totaal verschillende dingen, dat is iets wat ik zeker heb geleerd. ‘Vroeger, toen ik klein was’ heb ik menig vakantie doorgebracht in dit land en met school heb ik een trip naar het zuiden van Spanje gemaakt. Vorig jaar ben ik nog samen met een vriendin naar Barcelona geweest, maar… Het verschil ‘op vakantie gaan naar’ en ‘wonen in’ is immens, dat zijn twee totaal verschillende werelden die je met elkaar kunt (en mag!) vergelijken. Je bekijkt alles anders, je voelt je inwoner van een stad, een ‘onderdeel van’. In een stad met meer dan een miljoen inwoners (exclusief de toeristen) ken je de weg, heb je nieuwe mensen ontmoet, is je nieuwe woonplaats, loop je rond alsof je er al jaren woont, ken je dat grappige paaltje op de hoek en die mooie graffiti-tekst op de muur.
Maak je een stedenreis naar Valencia, dan heb je aan 3 of 4 dagen genoeg. Het is een schitterende stad met mooie bezienswaardigheden, prachtige natuur, het strand, heerlijk eten en vooral nog in opkomst. En juist dat, ‘in opkomst’, was het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Als je als toerist hier loopt heb je het niet in de gaten, maar juist dát was HET! De oude vrouwtjes in de typisch Spaanse steegjes die al zingend hun was ophangen, de Spaanse studenten in de studentenwijken die om 8 uur ´s morgens al rennend proberen hun eerste college te halen, de Spaanse oudjes die om 9 uur heerlijk in de zon genieten van een kopje koffie en een krantje, de twee Spaanse vrouwen die elkaar gisterenavond nog gezien hebben en die de volgende morgen elkaar, schreeuwend en met armgebaren, begroeten alsof ze elkaar 2 jaar niet gezien hebben…
Dát was voor mij het mooist, het typisch Spaanse, dat is hetgene wat ik zo heerlijk vond het afgelopen half jaar. Het is moeilijk uit te leggen en ik heb mezelf al meerdere malen afgevraagd hóe ik het moet uitdrukken in woorden, maar dat is niet mogelijk. Je moet er onderdeel van zijn om dit speciale gevoel te voelen, je moet weten waar ik het over heb, je moet er geweest zijn.
En dan mijn stage. Je weet, en dat is op school ook meerdere malen aan bod gekomen, dat je er qua marketing niet héél veel van gaat leren. Natuurlijk heb ik dingen geleerd, maar het meest heb ik geleerd van het feit dat ik, ‘in mijn eentje’, alles maar moest oplossen, in een stad werd afgezet waar ik nog nooit was geweest, waar ze zo snel praatte dat ik éven dacht dat het aan mij lag, waar ik niets of niemand kende en waar ik het maar moest uitzoeken. Punt.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me allemaal zo gemakkelijk af is gegaan. Niet dat ik heimwee had, maar de eerste week c.q. anderhalve week had ik wel af en toe zoiets van ‘waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!’ Iets wat achteraf gezien helemaal niet nodig is geweest, maar dat is allemaal ‘achteraf lullen’.
Mijn stage, Hispania, is een school die ik iedereen die de Spaanse taal machtig wil worden aan zou raden. Het enthousiasme van die leraren is buitengewoon en ze zijn allemaal stuk voor stuk zo lief, oprecht, geïnteresseerd dat ik er iemand tekort mee zou doen om te zeggen ‘zij of hij is mijn favoriete leraar’. Zelfs de receptionisten zijn twee schatten van mensen en ook de vader van mijn stagebegeleider die elke dag even langskomt is een aardige vent.
Ik heb veel geleerd, al had ik af en toe taken die niets maar dan ook NIETS met marketing te maken hadden: ik heb genoten. Van alles. Van alle studenten op de school, van alle medewerkers op de school, van de locatie, het gebouw, het dakterras, de lokalen, de binnenplaats: ik ben blij dat ik er heb gezeten. Aanstaande vrijdag heb ik daar mijn laatste dag en hoewel ik het ook wel goed vind na 20 weken, zal het best wel even een raar moment zijn. Je gaat afscheid nemen en dat is nooit leuk, dat vooropgesteld. Het zal een aparte dag worden, dat weet ik zeker.
Ja, want wat ben ik blij dat ik het heb gedaan, wat ben ik dankbaar voor de tijd die ik hier heb gehad en wat heb ik mooie maanden beleefd in deze heerlijke stad en het prachtige land met verschrikkelijk veel lieve, vrolijke, oprechte mensen. Van mijn huisgenootjes tot de gekke, lieve Chinese studentjes die ik heb ontmoet op Hispania, van de overige Nederlanders tot de oude vrouwtjes op straat, van Melia van de supermarkt, Elena van de shotjes-bar, Juan van het terras en Tonio van een ander terras: ik zal het allemaal ontzettend gaan missen, zo ook de winkeltjes, barretjes, restaurantjes, gekke Chinezen, lieve Spaanse mensen die de hele dag aan je zitten, die je naroepen, die je vertroetelen alsof je hun eigen dochter bent en ga zo maar door.
Na mijn vorige stage zei men dat ik ‘anders’ ben geworden, ook nu zal dat het geval zijn. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar ik heb wel een verandering doorgemaakt. Ik ben een aantal keer, figuurlijk (ook letterlijk trouwens, vooral op zaterdagvonden!), op m’n bek gegaan en heb een aantal keer even goed in ‘de spiegel’ gekeken, waar ik ook weer dingen van heb geleerd. Het klinkt allemaal heel zweverig dus dieper gaan we er niet op in, maar het was een goede levensles.
Ik kan het niet mooier maken dan het was, maar dat hoeft ook niet: het was mooi, het was geweldig, het was goed en we gaan het nu langzaam afsluiten.
Het is goed zo, ondanks dat ik weet dat ik ontzettende, hartverscheurende heimwee zal gaan hebben. Nog even een weekje genieten en dan zien we elkaar weer.
Lieve allemaal: dit was ‘m! Ik wil jullie bedanken voor het meelezen op dit blog, voor jullie (lachwekkende!) reacties, voor alle telefoontjes, Skype-gesprekken, smsjes, WhatsAppjes, Snapchats, bezoekjes aan Valencia (en aan mij!), Facebookberichten, Facebookchats, kaartjes, liefdesbrieven, flessenpost, duivenpost … Gewoon voor alles. Jullie hebben er waarschijnlijk geen idee van, maar ook zonder dit allemaal was het een heel ander verhaal geweest. Oprecht: dank jullie wel!
Papa, mama en Max: jullie zijn de beste, dank jullie wel!
Met een mooie quote, die er precies bij past, gaan we afsluiten.
‘Ben niet verdrietig om het feit dat het afgelopen is, maar ben blij dat je het hebt gedaan en het hebt meegemaakt. Carpe diem’.
Valencia: nos vemos. Muchas gracias por todos. Te quiero, mucho…
Lieve mensen, tot volgende week.
X
Ja mensen, ik kom naar huis. Alles wat ik het afgelopen half jaar heb opgebouwd ga ik langzaam afsluiten. En weet je hoe dat voelt? Als ik er de woorden voor had zou ik ze nu opschrijven.
Begrijp me niet verkeerd: ja, ik heb jullie ook gemist. Maar begrijp me niet verkeerd part 2: een nieuw leven vaarwel zeggen...
Laat ik bij het begin beginnen. We schrijven september 2012, het moment waarop ik wist dat ik naar het buitenland wilde. Het buitenland, buiten Nederland, is behoorlijk groot als je begrijpt wat ik bedoel. Na mijn eerdere ervaring in het buitenland, dicht bij huis, wilde ik nu nét even wat verder, nét een andere ervaring en een nieuwe omgeving.
New York, London, Indonesië, Bali: allemaal bestemmingen die in sneltreinvaart zijn gepasseerd. Als je me een jaar geleden dan ook zou vertellen dat ik in Valencia, in Spanje, stage zou gaan lopen had ik je waarschijnlijk heel erg hard uitgelachen. Wat ben ik achteraf blij dat ik het wél heb gedaan.
Valencia. Het is zo’n bestemming waar je weleens over hebt gehoord, maar waar de meeste mensen nog niet zijn geweest. Ik zou het jullie in ieder geval allemaal aanraden, maar geheel objectief ben ik nu natuurlijk niet meer. Wat heb ik van alles genoten. Van de prachtige bezienswaardigheden, van het heerlijke eten, van het schitterende weer en van de Valencianen en Spanjaarden, want wat liggen die mensen mij zoveel beter dan de meeste Nederlanders (je niet aangevallen voelen, ik bedoel het in het algemeen!). Gastvrijheid, door het vuur gaan voor je familie en vrienden, oprecht geïnteresseerd zijn in anderen, je met alles helpen en ga zo nog maar even door.
Op vakantie gaan in Spanje en wonen in Spanje zijn twee totaal verschillende dingen, dat is iets wat ik zeker heb geleerd. ‘Vroeger, toen ik klein was’ heb ik menig vakantie doorgebracht in dit land en met school heb ik een trip naar het zuiden van Spanje gemaakt. Vorig jaar ben ik nog samen met een vriendin naar Barcelona geweest, maar… Het verschil ‘op vakantie gaan naar’ en ‘wonen in’ is immens, dat zijn twee totaal verschillende werelden die je met elkaar kunt (en mag!) vergelijken. Je bekijkt alles anders, je voelt je inwoner van een stad, een ‘onderdeel van’. In een stad met meer dan een miljoen inwoners (exclusief de toeristen) ken je de weg, heb je nieuwe mensen ontmoet, is je nieuwe woonplaats, loop je rond alsof je er al jaren woont, ken je dat grappige paaltje op de hoek en die mooie graffiti-tekst op de muur.
Maak je een stedenreis naar Valencia, dan heb je aan 3 of 4 dagen genoeg. Het is een schitterende stad met mooie bezienswaardigheden, prachtige natuur, het strand, heerlijk eten en vooral nog in opkomst. En juist dat, ‘in opkomst’, was het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Als je als toerist hier loopt heb je het niet in de gaten, maar juist dát was HET! De oude vrouwtjes in de typisch Spaanse steegjes die al zingend hun was ophangen, de Spaanse studenten in de studentenwijken die om 8 uur ´s morgens al rennend proberen hun eerste college te halen, de Spaanse oudjes die om 9 uur heerlijk in de zon genieten van een kopje koffie en een krantje, de twee Spaanse vrouwen die elkaar gisterenavond nog gezien hebben en die de volgende morgen elkaar, schreeuwend en met armgebaren, begroeten alsof ze elkaar 2 jaar niet gezien hebben…
Dát was voor mij het mooist, het typisch Spaanse, dat is hetgene wat ik zo heerlijk vond het afgelopen half jaar. Het is moeilijk uit te leggen en ik heb mezelf al meerdere malen afgevraagd hóe ik het moet uitdrukken in woorden, maar dat is niet mogelijk. Je moet er onderdeel van zijn om dit speciale gevoel te voelen, je moet weten waar ik het over heb, je moet er geweest zijn.
En dan mijn stage. Je weet, en dat is op school ook meerdere malen aan bod gekomen, dat je er qua marketing niet héél veel van gaat leren. Natuurlijk heb ik dingen geleerd, maar het meest heb ik geleerd van het feit dat ik, ‘in mijn eentje’, alles maar moest oplossen, in een stad werd afgezet waar ik nog nooit was geweest, waar ze zo snel praatte dat ik éven dacht dat het aan mij lag, waar ik niets of niemand kende en waar ik het maar moest uitzoeken. Punt.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me allemaal zo gemakkelijk af is gegaan. Niet dat ik heimwee had, maar de eerste week c.q. anderhalve week had ik wel af en toe zoiets van ‘waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!’ Iets wat achteraf gezien helemaal niet nodig is geweest, maar dat is allemaal ‘achteraf lullen’.
Mijn stage, Hispania, is een school die ik iedereen die de Spaanse taal machtig wil worden aan zou raden. Het enthousiasme van die leraren is buitengewoon en ze zijn allemaal stuk voor stuk zo lief, oprecht, geïnteresseerd dat ik er iemand tekort mee zou doen om te zeggen ‘zij of hij is mijn favoriete leraar’. Zelfs de receptionisten zijn twee schatten van mensen en ook de vader van mijn stagebegeleider die elke dag even langskomt is een aardige vent.
Ik heb veel geleerd, al had ik af en toe taken die niets maar dan ook NIETS met marketing te maken hadden: ik heb genoten. Van alles. Van alle studenten op de school, van alle medewerkers op de school, van de locatie, het gebouw, het dakterras, de lokalen, de binnenplaats: ik ben blij dat ik er heb gezeten. Aanstaande vrijdag heb ik daar mijn laatste dag en hoewel ik het ook wel goed vind na 20 weken, zal het best wel even een raar moment zijn. Je gaat afscheid nemen en dat is nooit leuk, dat vooropgesteld. Het zal een aparte dag worden, dat weet ik zeker.
Ja, want wat ben ik blij dat ik het heb gedaan, wat ben ik dankbaar voor de tijd die ik hier heb gehad en wat heb ik mooie maanden beleefd in deze heerlijke stad en het prachtige land met verschrikkelijk veel lieve, vrolijke, oprechte mensen. Van mijn huisgenootjes tot de gekke, lieve Chinese studentjes die ik heb ontmoet op Hispania, van de overige Nederlanders tot de oude vrouwtjes op straat, van Melia van de supermarkt, Elena van de shotjes-bar, Juan van het terras en Tonio van een ander terras: ik zal het allemaal ontzettend gaan missen, zo ook de winkeltjes, barretjes, restaurantjes, gekke Chinezen, lieve Spaanse mensen die de hele dag aan je zitten, die je naroepen, die je vertroetelen alsof je hun eigen dochter bent en ga zo maar door.
Na mijn vorige stage zei men dat ik ‘anders’ ben geworden, ook nu zal dat het geval zijn. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar ik heb wel een verandering doorgemaakt. Ik ben een aantal keer, figuurlijk (ook letterlijk trouwens, vooral op zaterdagvonden!), op m’n bek gegaan en heb een aantal keer even goed in ‘de spiegel’ gekeken, waar ik ook weer dingen van heb geleerd. Het klinkt allemaal heel zweverig dus dieper gaan we er niet op in, maar het was een goede levensles.
Ik kan het niet mooier maken dan het was, maar dat hoeft ook niet: het was mooi, het was geweldig, het was goed en we gaan het nu langzaam afsluiten.
Het is goed zo, ondanks dat ik weet dat ik ontzettende, hartverscheurende heimwee zal gaan hebben. Nog even een weekje genieten en dan zien we elkaar weer.
Lieve allemaal: dit was ‘m! Ik wil jullie bedanken voor het meelezen op dit blog, voor jullie (lachwekkende!) reacties, voor alle telefoontjes, Skype-gesprekken, smsjes, WhatsAppjes, Snapchats, bezoekjes aan Valencia (en aan mij!), Facebookberichten, Facebookchats, kaartjes, liefdesbrieven, flessenpost, duivenpost … Gewoon voor alles. Jullie hebben er waarschijnlijk geen idee van, maar ook zonder dit allemaal was het een heel ander verhaal geweest. Oprecht: dank jullie wel!
Papa, mama en Max: jullie zijn de beste, dank jullie wel!
Met een mooie quote, die er precies bij past, gaan we afsluiten.
‘Ben niet verdrietig om het feit dat het afgelopen is, maar ben blij dat je het hebt gedaan en het hebt meegemaakt. Carpe diem’.
Valencia: nos vemos. Muchas gracias por todos. Te quiero, mucho…
Lieve mensen, tot volgende week.
X
-
25 Juni 2013 - 18:42
Mo:
Normaal heb ik dit niet, maar ik zit dit met tranen in mn ogen te lezen, gek kind! Hoezo maak jij mij nou weer aan het huilen met je stageverhalen!!!!!!!!!
Ik ben trots op je en ben blij dat je naar huis komt, ik begrijp goed dat je hart daar nog zal liggen maar dat is alleen maar erg normaal en een teken dat je optimaal hebt genoten van alles
ik ga je snel zien en anders meeten we op school weer! dikste kus! -
25 Juni 2013 - 18:57
Esmee:
Ooooooooh kan het me zoooooo goed voorstellen allemaal!!!! Maar komt goed lieverd, ik wacht op je met pindakaas drop hollandse kaas hachee stampot en wat je wilt!!!!
-
25 Juni 2013 - 18:58
Angeline:
Slik!!!!! Behalve grappig schrijven, kun je ook iemand op zijn gemoed werken zeg met je verhaal! Tjonge.
Mooi laatste stuk. Jij komt naar huis, Valencia blijft waar het is en jij neemt heel veel herinneringen mee.
Koester die en geniet daarvan! Misschien kun je nog eens terug gaan, al zal het dan natuurlijk heel anders voelen. Je hebt nog een week, maak er nog een mooie week van!!
Alvast een hele goede reis en tot snel XX -
25 Juni 2013 - 19:00
Papa:
Esther nu ik dit lees krijg ik spontaan een brok in mijn keel...! We hebben via skype jou natuurlijk op de voet gevogd met alle capriolen die je uithaalde en de dingen van alledag.En dat laatste daar gaat het om, de dingen van alledag, niet in Waalwijk maar in " jouw" Valencia.
Ik heb zo vaak gezegd tegen mama ;"wat kan ze toch geweldig beschouwend schrijven, alsof je er zelf bij bent!".
We hebben het er de laatste tijd vaak over gehad, dat je alles wat je hebt opgebouwd daar zo enorm zult gaan missen, al die mensen, de gebruiken, het klimaat, je school, je maatjes van je stage. Alles en iedereen...! Je weet ook dat er hier bij " ons" een hoop mensen zijn die niet kunnen wachten tot 4 juli maar voor jou is dat heel dubbel. Alleen al door de verhalen kreeg ik wel een beeld van hoe het er daar aan toe ging maar dat is uiteraard maar een fractie van hoe jij het hebt beleefd.
Het zal moeilijk zijn, maar ook heel mooi zijn het afscheid daar van iedereen die je zojuist beschreven hebt. Een ding staat natuurlijk vast, dit vergeet je nooit meer, een unieke ervaring die je flink als mens heeft gevormd. Een geweldige tijd loopt op zijn einde en een nieuwe tijd begint.
We zullen het er straks nog vaak over hebben en we weten dat we binnen afzienbare tijd terug gaan. Terug in een andere hoedanigheid want dan zijn we feitelijk toerist in jouw Valencia.
En dat is goed om het los te kunnen laten.Je hebt al andere studenten gesproken over hoe het was om weer terug in Nederland te zijn en dat viel niet mee! Maar dat is meteen het beste wat je kunt hebben na deze tijd want dat zegt alles over hoe je het ervaren hebt.
Esther, volgende week zien we elkaar weer " in het echt" na zo'n half jaar.Wij kijken er naar uit! Geniet van de laatste dagen daar en tot volgende week.
-
25 Juni 2013 - 19:23
Milanca:
Liefste Maat,
Wat een mooi verhaal.. Kippenvel!!
Ben blij dat je het naar je zin hebt gehad daar in Valencia, Het is idd erg moeilijk voor jou om daar alles achter te laten, Die lieve mensen etc etc.
Maar ik weet zeker dat je ook wel blij bent om alle lieve mensen hier in Nederland weer te zien.
Ik wens je alvast een goede reis terug!!
Maat, Tot 04-07-2013!! YEAH!!
Geniet nog van je laatste weekje!
Liefs van ons allemaal. We love you!!! -
25 Juni 2013 - 20:46
Frea:
Hoi Esther,
Ik heb genoten om al je verhalen te lezen, en zeker ook dit laatste bericht uit Valencia.
We vonden het ook heel leuk om je in Valencia te zien en te spreken.
Heel erg bedankt voor de leuke verhaaltjes.
Dikke kus en alvast een goede reis naar huis, en ik zie je gauw.
XX
-
25 Juni 2013 - 22:57
Margot:
Lieve Es,
Ontzettend mooi geschreven zoals de rest ook al heeft gezegd hier en inderdaad ook wat je vader zegt: jij kan het zo schrijven dat het lijkt alsof je het zelf beleefd, terwijl ik nog nooit in JOUW Valencia ben geweest!!!!
Ik weet nog heel goed dat je zei dat je naar Valencia zou gaan, dat lijkt nog zo dichtbij en nu kom je alweer bijna terug. Uit ervaring weet ik dat je eerste dagen in Nederland erg moeilijk gaan zijn, je wordt immers ineens uit iets gerukt waar je eigenlijk nog geen afscheid van wilt nemen.
Praten, veel praten, schrijf alle herinneringen die ineens boven komen waarvan je dacht dat je ze al vergeten was op op een A4-tje en bundel deze, samen met je prachtige eerdere reisverslagen, in een groot boek.
Ben trots op jezelf, want dat zijn wij hier allemaal op jou! Er zijn maar weinig mensen die je dit na doen en je kan, nee je MOET, hier alleen maar erg trots op zijn!!! Je hebt het immers toch maar even gedaan!
Ik kan niet wachten om je weer te zien en ben heel benieuwd naar al je andere verhalen en belevenissen, die je hopelijk net zo in levende lijve kan vertellen als dat je ze kan opschrijven, maar jou kennende zal dat wel goedkomen ;)!
Geniet er nog even maximaal van deze laatste week, neem alsjeblieft de zon mee en alvast een goede reis!
Dikke kus en veel liefs, Margot. -
26 Juni 2013 - 09:28
Marjon:
Hoi Esther. Je verhaal is bijna ontroerend om te lezen. Maar wij weten inmiddels dat je het als zeer positief hebt ervaren. In september gaan wij n paar dagen naar jawel !! Valencia...Dus kun je ons wel wat tips geven. Maak er nog n leuke week van en inderdaad ben blij dat je dit heb mogen meemaken. Dus genieten nog. Gr van ons Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
