Nog precies één maandje

Bon dia!

En nee, dat is geen Spaans, maar Valenciaans! Tja, ik dacht: na al dat Spaans wordt het misschien tijd om me even te verdiepen in het, af en toe onverstaanbare, dialect van Valencia.

Vanmorgen in de lift werd me namelijk even uitgelegd dat Valenciaans ‘1000 keer beter is dan het Catalaans en het Spaans bij elkaar’. Door mijn bovenbuurman. Valencianen hebben in ieder geval ‘hart voor hun regio, dialect en hun ‘eigen mensen’, dus geen slecht woord over hen por favor’. Heb ik ook niet. Ik vind het alleen maar prachtig. Beetje het idee dat je af en toe een Brabantse krachtterm door je ABN heen gooit.

Anyway, we dwalen af: HOLA! Hoe gaat het? Eindelijk wat beter weer in Nederland heb ik begrepen?! Het werd TIJD! Ik heb namelijk geen zin om in een temperatuursverschil van 20 graden over ’n maand (’N MAAND, 30 DAGEN NOG MAAR!) thuis te komen, dus schietgebedjes voor beter weer mogen jullie nog even aanhouden.

Zoals ik al zei: een maandje nog maar. 30 dagen om precies te zijn. BIZAR! ONWERKELIJK! Ik zit hier nu 4 maanden en, om heel precies te zijn, 1 week en 2 dagen. Over een maand heb ik dus 5 maanden, 1 week en 2 dagen genoten van Spanje, Valencia, de Spaanse mensen, mijn stage en alles daaromheen.

En genoten, dat heb ik zeker. Ik heb weer veel meegemaakt, dus we beginnen AHORA!

Zondag 2 weken geleden kreeg ik ineens een Facebookbericht waarin stond dat Jessica, een vriendin die ik al ken sinds mijn 11de aangezien we samen de tennisbanen van Waalwijk onveilig maakte, de volgende dag naar Valencia zou komen. WAUW! Nadat ik 5 minuten lang met open mond naar het bericht had zitten kijken, dacht ik: ik zal maar even wat terugsturen: WAT LEUK! De volgende dag hebben we gelijk ge-meet en heb ik haar wat hoogtepunten laten zien van Valencia in het centrum. Super grappig om zo onverwachts met iemand die je uit Waalwijk kent in je nieuwe woonplaats rond te lopen alsof je er zelf al 3 jaar woont, heerlijk. Het was lekker weer en we hebben samen gegeten en wat gedronken vlakbij Mercado Central, overigens de grootste overdekte markt van Europa (just for your information). De dagen daarna had ik het best druk waardoor ik haar niet meer heb gezien, maar toen ik even snel met wat huisgenoten in de Starbucks genoot van een koffie’tje, liep ze ineens weer voorbij. BIZAR! In een stad met meer dan een miljoen inwoners en daarbij nog niet eens de toeristen opgeteld spot je ineens iemand die je kent: lacheuh! Nog even samen een koffie gedronken, nog wat gepraat, nog wat rondgelopen en toen was het tijd om afscheid te nemen! Gracias Jessica; ik zie je in Waalwijk/Eindhoven, was gezellig!

Ook was ons huisgenootje Maarten jarig en dat hebben we, oké: én het gehele appartementencomplex, geweten ook! Er hangt in de hal dat er écht géén huisfeesten georganiseerd mogen worden en in zo’n groot appartemencomplex als dat wij wonen is dat ook best wel logisch. Het is hier gehorig! Zo horen we onze rechterbuurman elke dag wel 100 keer per dag niezen (en nee, dat is niet overdreven: ik denk dat als ik hem ooit ontmoet ik tóch maar even ga zeggen dat ‘ie misschien ff langs de huisarts moet om zich te laten testen op hooikoorts, god goeiendag!), de kinderen van de linkerburen huilen aan één stuk door (wederom: niet overdreven) en jengelt er elke dag een half uur lang iemand op een viool. Best mooi hoor, viool kunnen spelen, maar elke dag hetzelfde deuntje van Bach is voor je medebewoners nou niet écht spannend te noemen. Niks te klagen verder over het appartement hoor, maar af en toe… Anyway, terug naar het feestje: het ‘huis’ van Arthur uit Utrecht (lees: 8 mannen) waren een weekend overgekomen uit Nederland en zaten bij ons binnen en daarnaast waren er denk ik nog ongeveer 20 mensen bij ons over de vloer. Gevolg: muziek, drank, veel gepraat, een remix van Spaans, Engels, Frans en Nederlands gesproken die avond én.. boze buurmannen aan de deur. Toen voor de zoveelste keer de bel ging heb ik wel even opengedaan en de buurman te woord gestaan. Die schreeuwde: ‘geen huisfeesten!’ waarop ik zei: ‘het is geen huisfeest, maar een verjaardag! Dat is wat anders’. Kom aan, één keertje een beetje overlast tot een uurtje of half 1, moet toch wel eens kunnen. We gedragen ons altijd goed dus een keertje kan er wel vanaf. Inmiddels staat de beste man gewoon weer met een ‘sonrisa’ in de hal als ik ‘m tegen kom dus het zal allemaal wel meevallen.
Daarna zijn we met z’n allen met 5 taxi’s richting de Mya en L’umbracle gegaan, een openluchtdiscotheek. Geweldige avond gehad, maar om 6 uur was ik stiekem toch bést blij dat ik mijn bed lag. De versieringen voor Maarten hangen trouwens nog steeds door het huis; vonden we wel zó gezellig. En oja, de vloer plakt ook nog steeds! Nee, dat is overdreven, maar jeetje wat een ZOOI, maar het was het dubbel en dwars waard.

De volgende dag gingen we na een rustig, chill avondje richting ons bed. Ik hoorde wat vuurwerk, maar dat is wel normaal hier: het lijkt hier af en toe net de Gazastrook met al die rotjes en knalerwten om je heen, maar dat went vanzelf. Vooral in het weekend is het raak, want dan vieren ze een communie, een huwelijk of een andere feestelijke gelegenheid met vuurwerk, véél vuurwerk. Niet zo raar dus dat ik een ontzettend harde knal hoorde, maar 10 minuten daarna rook ik ineens iets vreemds. Brandlucht. Brand. Ik dacht: wat een sterke lucht en ja, de lucht werd alleen maar sterker. Toch maar uit m’n raam gekeken, nou ja, gekeken: ÉÉN GROTE ROOKWALM! Ik zag NIKS! PANIEK! Ik ben de gang opgerent, heb Maarten wakker geschreeuwd, ben naar het balkon gegaan en dacht alleen maar: het appartement onder ons staat in de fik. Dat kán niet anders. Zoveel rook, zo’n ongelooflijke brandlucht: één en één is twee. PANIEK WEDEROM! Ik weet in ieder geval één ding zeker: het is lang geleden, zo niet de eerste keer, dat ik zo bang ben geweest in mijn leven. Ik kon alleen maar denken: ik kan gewoon niet weg. De hal, alles, alles staat onder rook. Nadat de ergste paniek over was kreeg ik een halve blackout waarna ik alleen nog maar wist dat ik op een gegeveven moment beneden stond om half 3 in m’n FC Den Bosch trainingsbroek, een lelijk zwart hempje, een ontploft kapsel á la Whitney Houston en met lichte hyperventilatie. In ieder geval was het allemaal onder controle, bleek het allemaal wel mee te vallen, maar één ding heb ik wel geleerd: ik ga nooit, maar dan ook NOOIT meer, op de 6de verdieping van een appartementencomplex wonen. Het idee alleen al dat je gewoon ‘fucked’ bent, om het maar even hard te zeggen, als er brand uitbreekt: spontaan hartkloppingen alles. Ach, hebben we dat ook weer ‘ns meegemaakt. Oja, de knappe brandweermannen maakten trouwens ook al een heleboel goed :-)). Goed weekend, ééntje voor in de boeken zullen we maar zeggen.

De daaropvolgende week was er weer een stageweek aangebroken. Op maandag besloten Lars en ik om na onze stage richting de haven te gaan waar veel loungetenten zijn om even optimaal te genieten van de zon op een maandagmiddag. We moesten wel met de taxi aangezien de haven nog best ver van onze stage afligt, maar gelukkig zijn die overdag goedkoop. Wij tegen die taxichauffeur uitleggen waar we heen wilden: de haven, el puerto, niet zo moeilijk. Die man rijden, begint ‘ie ineens over een ferry. Wat? Nou ja, lang verhaal: uiteindelijk werden we afgezet bij de ferryterminal. Oké, dat was dus nét even NIET de bedoeling. Lars graptte nog dat we ook de ferry naar Ibiza konden pakken voor een dagje: was een optie geweest inderdaad. Eenmaal uit de terminal toch maar even een herkenningspunt gezocht waaraan we de haven konden herkennen en ook hadden we een kortere route gevonden om daar te komen.. U voelt hem al aankomen: althans, dat dáchten we. Wij lopen, lopen, nog meer lopen, half uur lopen totdat wij rechts op een pad liepen, links van ons water was wat uitmondde in de zee en juist, en nog meer links van dat water we de loungententen zagen liggen. Zwemmen was geen optie, dus maar weer teruglopen? Gelukkig kwam er nét op dat moment een man langs in een zodiac die een groep studenten kwam ophalen om op open zee te varen. Wij vragen hoe we terug moesten, wederom ‘u-raadt-het-al-raadseltje’: TERUG. Dus. Wederom: ‘fucked’. Toen hij onze, blijkbaar beteuterde, gezichten zag, bood hij al heel snel aan om ons dan per boot naar de overkant te brengen. Zie het voor je: wij in onze vrijetijdskleding, grote zonnebril op in een boot met allemaal mensen in reddingsvesten die de open zee opgingen. Heerlijk. Werden we gewoon even naar de overkant gebracht. In Nederland zou je keihard uitgelachen worden en zou het jouw probleem zijn, hier helpen ze je met alles, dus brengen ze je ook gewoon even naar de overkant! Na dit spectaculaire avontuur hebben we nog heerlijk in een loungebank kunnen genieten en kunnen werken aan onze bruine tint: maandagen zijn zo slecht écht nog niet.

De Chinees, mijn kleine troetelchinees Juan, waar ik jullie de vorige keer over vertelde heeft het nu helemaal in z’n bol. Goeiendag! Ik kwam even een slok slootwater drinken toen hij ineens begon over mijn ring. Ik uitleggen dat het een Buddha to Buddha ring is en dat ik ‘m altijd om heb. Op een gegeven moment vroeg ‘ie: ‘dus je hebt geen vriendje?’ Ik zei heel eerlijk nee, maar volgens mij had ik op dat moment beter ‘ja’ kunnen zeggen: of ik niet even met zijn zoon kon trouwen voor de wet, ringetje om, handtekening zetten, naar Nederland met hem en daar zo snel mogelijk scheiden. Hij zei ook nog dat het ‘gewoon fake was hoor, niets om je zorgen over te maken’ én ik zou die felbegeerde 15000 euro krijgen. Nu weet ik het zeker: die vent heeft een draadje los in die hersenpan van ‘m áls ‘ie die al heeft. Ik keek hem aan en volgens mij zei dat al genoeg, want na 1 minuutje stilte, een zenuwachtig lachje zei he: ‘koffie’tje nog maar dan?’ Oké, godzijdank is de boodschap duidelijk. Ik mag trouwens wel álles daar: als ik binnenkom schreeuw ik HOLA JUAN, waarna ik mijn tas achter de bar plaats, de koelkast opentrek, een water pak en op het terras ga zitten. Sommige mensen kijken me dan écht aan van: ‘WAT?!’, maar Juan vind het allemaal prima. Ook heb ik die dag 2 Franse jongens geholpen die op het terras van Juan zaten. Zij spraken geen woord Spaans, wel een beetje Engels, vloeiend Frans en Juan praat alleen Chinees en gebrekkig Spaans. Of ik even kon tolken. Natuurlijk. Normaal gesproken ben ik écht goed met talen, maar dit was toch wel even een hele opgave. Uiteindelijk kon ik door een remix van Frans en Engels met de Franse jongens het in het Spaans tegen Juan zeggen terwijl ik het in mijn hoofd óók nog in het Nederlands had. ZO! Bést lastig af en toe, maar wel grappig dat het gewoon kan!

Over de troetelchinees gesproken: ik heb nog meer vrienden gemaakt. De vrouw van de bakker weet welk brood wij willen hebben en groet altijd als we langslopen, Melia van de Mercadona loopt altijd te zwaaien als we de supermarkt inlopen, de zwervers zijn nog steeds elke dag even vriendelijk en ook bij een ander terrasje in de straat doe ik het goed, want elke keer als ik langsloop word ik half aangerand door een ober. Nou ja, dat is wel weer wat overdreven, want vooral in Spanje pakken ze je 100 keer vast, zoenen ze je vol overgave op de wang als je ze bij wijze van spreken 5 minuten daarvoor nog hebt gezien en schreeuwen ze ‘liefje, schatje, bloempje’ volgens mij tegen elke voorbijganger, maar het blijft zó leuk. Die beste man is écht wel aardig, maar hij heeft nou niet bepaald de looks van een Brad Pitt. Bij lange na niet trouwens. Volgens mij is ‘ie in z’n gehele leven nog nooit naar de tandarts geweest, maar het is echt een geweldige vent. Zwaaien, springen, Spaans praten, kussen, schouderklopjes, high five en elke keer als ik langskom doen we even de armen naast elkaar om te kijken wie er het bruinste is. Inmiddels ben ik dat, dus hij vertelde me gisteren dat ‘ie deze week érg z’n best gaat doen om me aan het eind van de week te hebben ingehaald. Ik wens ‘m veel succes, want m’n armen gaan als een speer hier en zijn al behoorlijk bruin! Let the battle begin; ik ben benieuwd wie er deze week gaat winnen.

Ook ben ik, en niet schrikken, voor het eerst in aanraking geweest met de politie in mijn gehele leven en dat in Spanje! Nu is het zo dat de Spaanse agenten allemaal knap zijn, groot zijn, intimiderend zijn en vooral: ENG. Ze dragen knuppels, halve machinegeweren en handboeien dus daar wil je eigenlijk zo mín mogelijk mee te maken hebben. Arthur en ik liepen naar een grasveldje bij ons in de buurt om nog even te genieten van de laatste zonnestralen van die dag. Je kent het wel: slippertje, handdoekje, zonnebrilletje op en gaan! Op een gegeven moment liepen we langs een veld met gras, nou ja, meer ontzettend hoog onkruid, met daaromheen een hek. In dat hek zat een gat. Arthur zei dat hij even wilde kijken en liep alvast door het gat heen. Ik wilde hem volgen, maar zag in mijn ooghoek een politiewagen aankomen. Nu stond er nergens dat je er niet in moch, maar ik dacht: er staat ook nergens dat het wél mag. Ik bleef dus maar even staan en Arthur liep steeds verder weg omdat hij dacht dat ik achter hem aanliep. Toen de politiewagen langsreed en verder reed was ik godzijdank blij, maar wat denk je: draaien ze ineens om met allerlei toeters en bellen. God o god, hier gaan we dan! Ik heb volgens mij heel hard ‘ARTHUR’ geroepen, net gedaan of ik een gebouw aan het zoeken was met heel veel armgebaren (hoezo?! vraag ik me nu af, maargoed..) maar het was al te laat: ze stapten uit en liepen op mij af. Arthur stond inmiddels naast me en we kregen een heel vragenvuur op ons afgeknalt: wat we daar moesten, wie we waren, waar we woonden, wat onze afkomst was. Op zo’n moment in het perfect Spaans zeggen dat je het ‘niet begrijpt’ helpt trouwens ook niet want dan word je gewoon afgesnauwd met ‘JIJ BEGRIJPT HÉÉL GOED WAAR IK HET OVER HEB, JONGEDAME!’ Nadat we wel 5 keer hadden gezegd dat we echt alleen wilde kijken, vroegen de agenten wéér wat we aan het zoeken waren. NIKS, NADA, ECHT NIET! Ik moest in een moordend tempo mijn naam, adres en stageplek zeggen en melden dat we Erasmusstudenten waren. Godzijdank kregen ze een oproep door hun fashionating walky-talky’s, dus na een, overigens niet gemeende, ‘lo siento’ (het spijt me) van onze kant en een korte preek van de agenten mochten we weer doorlopen… Godzijdank! Blijft apart dit, maar wel weer ‘moet je meegemaakt hebben!’

O ja, de wasmachine én de afvoer waren kapot: compleet waterballet in huize Calle Serpis 82: hoppa! De wasmachine was compleet aan GORT en het water spoot er aan de achterkant ontzettend hard uit. Daarbij was de afvoer verstopt met als gevolg dat Arthur en ik een uur lang ongeveer samen in een keukenkastje gepropt zaten om te kijken hoe zo’n ding in godsnaam in elkaar gezet moest worden.

Samen met een huisgenootje ben ik toen maar naar de wasserette in de straat gegaan omdat ik toch wel een klein bergje was had opgespaard. Nadat een Spaanse vrouw me wilde helpen deed ik het geld er te snel in waardoor die wasmachine ineens een raar geluid maakte en ineens begon te draaien zonder dat ik een programma had ingesteld. Oh… Ik was al bang dat mijn kleren ineens enorm gekrompen zouden zijn en dat ik niets meer aan kon, maar gelukkig was dat niet het geval en rook het heerlijk fris! :-)

Gelukkig hebben we sinds gisteren een nieuwe wasmachine (van het merk Haier .. geen idee, maar hij doet het in ieder geval) en fixte de zoon van onze huiseigenaar binnen 20 seconden de afvoer (ik durfde niet tegen hem te zeggen dat wij er na een uur nog steeds niet van snapte..dus!).

Nog steeds heb ik niet álles opgeschreven, maar in grote lijnen was ‘m dit en ik denk dat dat nogal wat is!

Zo, en dat was ‘m dan: het een-na-laatste verhaaltje.

Nu, vandaag, 4 juni 2013, nog precies een maand om nog te genieten van álles. Van Spanje, van de Spanjaarden, van Valencia, van de Valencianen, van het mooie weer (al hoop ik dat het in Nederland onderhand ook goed weer is over ’n maand), van de prachtige stad, van de heerlijke stranden en vooral van mijn nieuwe leven wat, gelukkig, nog ’n maand mag duren.

Één ding weet ik zeker: ik zal alles verschrikkelijk gaan missen en ontzettend veel heimwee krijgen. Een extra motivatie om deze laatste maand nog maximaal te genieten! Aan afscheid nemen van dit alles moet ik nog echt niet denken, ondanks het feit dat ik jullie en mijn ‘Nederlandse’ leven ook bést wel mis. We zullen zien..

Chicos y chicas, hombres y mujeres: hasta la próxima vez .. mi última historia…

Muchos abrazos para todos! X